Recensie ‘Door het Vuur’ van Sandra Brown
Genre: thriller
Uitgever: de Boekerij
ISBN: 978-90-225-8414-9
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 412
Uitgave: juni 2018
Vertaling: Anne Jongeling (oorspr. titel ‘Seeing Red’)
Graag wil ik uitgeverij de Boekerij bedanken voor dit recensie exemplaar.
De auteur, Sandra Brown, is geboren en getogen in Texas. Ze was model, actrice en tv-presentatrice voor ze in 1981 als schrijfster debuteerde.
De hoofdpersoon in Door het Vuur is de beeldschone Kerra die werkt als journaliste voor een tv-station (zie de parallel met de auteur zelf). Vijfentwintig jaar geleden werd Majoor Franklin Trapper een nationale held door zijn optreden tijdens een aanslag in Dallas. Drie jaar geleden heeft deze Majoor zich plotseling teruggetrokken uit het openbare leven. Na ettelijke pogingen van Kerra om hem te strikken voor een interview, is hij pas gezwicht, toen Kerra contact had opgenomen met zijn zoon, John. De relatie tussen vader en zoon was getroebleerd en ze hadden elkaar al tijden niet meer gezien en gesproken.
Het boek begint erg sterk. Kerra en haar tv-crew hebben het interview erop zitten. De crew gaat alvast naar huis; Kerra babbelt nog een beetje na met de Majoor. Op het moment dat zij zich excuseert om naar het toilet te gaan, wordt er aangebeld. Vervolgens hoort ze schieten en geschreeuw. Ze weet ternauwernood te ontsnappen door uit het badkamer raam te klimmen en te vluchten. Dan gaat het verhaal zes dagen terug in de tijd. Kerra heeft John opgespoord en wil via hem toegang krijgen tot een interview met zijn vader, de gedecoreerde held. De zoon is een aan lagerwal geraakte alcoholist, die nadat hij was ontslagen, voor zichzelf is begonnen als privédetective. Bij die ontmoeting begint het mis te gaan in het boek. Wat zou een beeldschone tv-presentatrice zien in een onaardige, onaangepaste nietsnut?
Een vrouw met zo’n uiterlijk wilde hij niets weigeren. Maar godsamme. Hij had een kop als een bowlingbal en zijn geopende overhemd hing slordig over zijn broek. Hij wist niet eens of zijn gulp openstond, maar als hij ernaar keek, zou hij misschien haar aandacht erop vestigen.
Onmiddellijk volgt er een spanning tussen die twee, vol erotische lading. Er staan heel veel dialogen in het boek. Sommige snedig en gevat, zoals bijvoorbeeld:
Kerra: ‘Hoe is het met de kater?’
John: ‘Het bier zal helpen’
‘Drink je veel?’
‘Niet genoeg.’
Of zoals John met zijn beste vriend Carson praat:
‘Ze denkt nog steeds dat ik haar op weg kan helpen.’
‘Ga je het doen?’
‘Dat ligt eraan.’
‘O?’
‘Luister, Carson, ik weet dat je op huwelijksreis bent en zo, maar als ik jou die ene dag niet had meegenomen naar de topless club, had jij nooit je huidige bruid ontmoet’
Carson vatte hem meteen. Hij zuchtte. ‘Wat heb je van me nodig?’
Heerlijke, spitse dialogen. Helaas houdt de auteur dat niveau niet vol. Uitgebreid gaat ze in op het gedraai rond elkaar van Kerra en John. Om pas zo’n 300 bladzijden verder “iets” te laten gebeuren tussen die twee. Emotioneel ben ik, als lezer, dan al afgehaakt. Naarmate je de hoofdpersonen beter leert kennen, gaan deze je steeds meer tegenstaan. Dat is dodelijk voor een gevoel van meeleven te krijgen. Als je tegen het eind een onverschilligheid krijgt over wie het wel en wie het niet overleeft, is dat geen goed teken. Voeg daarbij een plot die zo ingewikkeld is (en dus ook ongeloofwaardig) dat ik het niet meer begrijp, dan is er toch iets aan de hand vrees ik.
Dankzij een leuke basisgedachte en een ijzersterk begin geef ik dit boek 2 sterren.
